hoe vind je die foto van me?

Mijn eerste kamer was op de Amsterdamsestraatweg boven een kaaswinkel. De zolderkamer had centrale verwarming maar de muren en plafond waren van hout. Mijn buurmeisje was conservatorium studente blokfuit. Vanwege de houten muren kon ik ieder oefennootje ook horen. Eén keer stond het geluid mijn zwart-wit televisie keihard omdat ik Benny Hill zo leuk vond. Kwam de fluitiste meteen klagen. De kamers waren verwarmd maar de rest van de zolder niet. Midden onder de dakpannen stond een plastic douche cabine. In de zomer gezellig maar met -10c in de winter was het raar douchen. Behalve een kaaswinkel was er ook nog een warme bakker gevestigd onderaan het gebouw. Daardoor hing er een permanent een zoetige lucht van vers gebakken brood in het hele huis. De keuken en de WC waren op de eerste etage dus ik moest  's nachts elke keer die gladde, onbeklede trap af. Mijn onder-buurmeisje werkte, was blond, knap en weinig thuis. Verderop de straatweg leende ik wel eens een natuurfilm terwijl zij weg was. Stiekem ging ik die in haar kamer bekijken. Eén keer kwam ze te vroeg thuis... Mijn oren waren gespitst en lang voor dat ze boven was had ik de video er uit gehaald en de televisie uit gezet. Ze was dronken. "Naar wat voor film kijk je?" vroeg ze, onschuldig. "Euh, tja euh.."  Ik wist niet wat ik moest zeggen. "Een sex film?" glimlachtte ze. Hoe wist ze dàt? nou vroeg ik me af. "Ja euh". Het was halfdonker in de kamer en ik werd verschrikkelijk rood. Dat kon ze gelukkig nu niet zien. "Zullen we ze samen een stukje kijken?" vroeg ze. Zij was 29 en ik 21. "Euh wil je dat echt?" vroeg ik.“Ja als jij het zo leuk vind, waarom kijken we dan niet samen?” Ze keek naar de hoes. "Ah leuk, dit lijkt me wel wat." "Het is geen soft sex hoor!” Probeerde ik nog te waarschuwen. "Nee, ha ha dacht je dat ik dàt dacht?. Ga zitten" zei ze.." Ik naast haar op haar zwart leren bank. De film begon. En ik geef nu toe dat dit een slaapkamer fantasie van mij was. In werkelijkheid kwam ze dronken binnen en ik ging  gewoon naar mijn kamer. Van huis uit eet ik heel goed. Mijn moeder kookte altijd geweldig. Nederlands eten met aardappelen, vlees, jus en groenten. Eénmaal op kamers zou ik wel even zelf koken. In de vieze keuken waren alle spullen aanwezig. Alles gekookt en op een dienblad balancerend mee naar boven gebracht. De aardappelen waren te hard, de groente rauw, en de jus, wat  het hoogte punt moest worden,  koud en moddervet. Ik nam mij voor nooit meer te koken. 
 

28/01/2008 ( kreeg ik deze foto)

"Hoe weet je dat zo verschrikkelijk aantrekkelijk bent?”  vroeg mijn vriendin. "Waar is dat op gebaseerd? . Heb je zo veel succes bij  vrouwen dan?. Mijn ex-vriendjes waren vrij onzeker over hun uiterlijk terwijl ze nog iets knapper waren dan jij".  Ik legde verontwaardigd de hoorn op de haak. "Hoe waagde iemand mij niet knap te noemen!". Het meisje kwam uit Drenthe. Daar is het niet gebruikelijk dat mensen opscheppen over zichzelf. Mijn tante uit de Jordaan zei altijd "Als je je zelf niet knap vindt, vindt niemand je knap." Apart volk die Jordanesen. Uiterlijk speelt bij hen een enorm belangrijke rol. Van oudsher is het bekend dat mensen van buiten Amsterdam hier minder op letten.

Tim Krabbé is een schrijver met een bekende broer. Hij had vroeger ook een bekende vrouw, Liz Snoijink. Toen ik begin twintig was, moet  Liz ongeveer dertig zijn geweest. Ik kende haar vooral uit de televisieserie "Dossier Verhulst" en vond haar erg knap. Het ging om een opening van een receptie. Liz en Tim waren uitgenodigd. In die tijd werkte ik bij de kunstuitleen en  zat die avond "toevallig" achter de balie. Het was vrijwel zeker dat het beroemde paar zo komen. Mijn hart klopte in mijn keel. Ieder moment zou ik oog in oog komen te staan met de fameuze en beeldschone Liz Snoijink! De deur ging open, de slanke, lange Liz liep statig de stenen trap op. Ik keek haar recht aan, zij mij ongeveer een 1/4 seconde. Daarna keek ze vermoeid de andere kant op met een gezicht van; "daar heb je weer zo een jongetje wat mij herkent". Tim liep enigszins afwezig naast haar. Boven bij de bar hoorde ik haar zeggen "Eén spa-rood met een klein beetje jus d'orange...". Wat een aparte combinatie. Ik vond Tim Krabbé wel een goede partij voor haar. Hij had wel iets vlots over zich. Nu, meer dan 10 jaar later zag ik hem in interview op de televisie. Hij praatte nog steeds erg vlot. Een soort netjes Amsterdams. De schrijver werden allerlei vragen voorgelegd van kijkers over zijn laaste boek. Waarin hij op 56 jarige leeftijd een relatie krijgt met een vrouw van 28. De schrijver lijkt trots als hij hierover vertelt. Eerder trots over zijn boek dan over zijn jonge vriendin. Zijn uiterlijk is inmiddels wel veranderd. Tim is nu vrijwel helemaal grijs en kalend. Hij vindt  van zichzelf dat hij bij de top van de beste schrijvers van Nederland hoort. Tim komt erg zelfverzekerd over. Dat is ook wel ook nodig als een 56 jarige man succes heeft bij een meisje van 28. Ik moet dan toch onwillekeurig denken aan een relatie met een vrouw van 56. Dat lijkt me niks, terwijl ik pas 38 ben.

Zondagavond maak ik dikwijls een rondje "zandpad". Wat ik daar dan zo al achter de ramen zie staan is nauwelijks 20. Het fascinerende van de dames van plezier is dat ze niet ouder worden. Ze blijven 20. Terwijl ik wel steeds ouder word. In het donker mag ik ze begluren. Meestal vind ik ze maar wat ordinairig. Van de hulpstukken die ze in de ramen hebben staan wordt ik ook al niet echt "opgewonden". De auto's kruipen langzaam de woonboten voorbij. Soms krijg ik het  gevoel alsof er alleen maar in criminelen in de auto’s zitten. Maar natuurlijk zijn alle rangen en standen vertegenwoordigd. Behoedzaam fiets ik op het smalle pad tussen de auto's en de boten door. Net voordat het toch saai en ééntonig wordt zie ik daar ineens dat beeldschone meisje wat ik normaal alleen in tijdschriften of films zie. Wat is ze knap. Ze is de koningin van de nacht. Ik stop en ze kijkt me aan. Ze verleidt me niet. Ze is passief en arrogant. Maar wel heel erg mooi. Ik kan haar voor een laag bedrag "beminnen". Het geeft een vreemd soort gevoel van macht. Ik twijfel. Ik durf het niet en fiets gewoon door. Op de Amsterdamsestraatweg zie ik een billboard met een gigantische  foto van een zekere Laetitia Casta*). Dit fotomodel wordt gezien als de mooiste vrouw ter wereld. Een soort hedendaagse Brigitte Bardot. Het mooie van de foto is dat deze zelf niet veroudert terwijl Laetitia natuurlijk gewoon ouder wordt. Deze dame van plezier is echter onbereikbaar voor mij en alle andere mannen met een modaal inkomen.
 

reza@web.nl

Het was een zonnige maar wel koude februari dag. De Ferdinand Bolstraat was totaal opengebroken wegens werkzaamheden aan de Noord-Zuid lijn. Op een heleboel plekken in Amsterdam is het goed mis. En nu ook nog het Stedelijk en Rijksmuseum dicht wegens renovatie. Een vreemde sfeer. Maar wel een lekker frisse zon. Ik passeerde de 1e Jan Steen straat. Ineens viel het me op dat het een lichte, brede straat is. Heel wat beter dan het smalle, hoge van de Gerard Dou of de Govert Flinckstraat. Ik heb wel iets met de straatnamen van "de Pijp". Het zijn allemaal schilders. Wereldberoemde schilders wel te verstaan. Schilderkunst, de enige kunstvorm waarmee Nederland echt bekend is geworden, en terecht. Aan beide kanten van de Ferdinand Bolstraat was een heel, klein stukje voetpad over, aan de zijkant door houten schotten afgezet. De voetgangers konden zich maar met moeite door het smalle gangetje heen duwen. Een meidje van een jaar of achttien met enigszins alternatief uiterlijk, wilde toch persé fietsen. Kan je niet lopen?" zei een vlotte jongen met half lang haar. Het toch wat arrogante meidje reageerde nauwelijks en wil gewoon doorfietsen. De man met de half lange haren hield haar nu tegen aan haar armen. Het meidje begint te schreeuwen; "Blijf van me af, eikel!". De man sputtert nog iets van; "Jij mag hier niet fietsen". De omstanders namen geen notie van dit ruzietje. De jongeman gaat verder, het meidje loopt achter hem met haar fiets naast haar. Net een leuk, jong stelletje.